Vorig jaar, net voor kerst schreef ik een stuk over onvoorwaardelijk accepteren, of beter over mijn zoektocht en worsteling om onvoorwaardelijk te accepteren dat ik absoluut niet meer de oude mij was en dat de kans dat ik dat ooit weer zou worden nihil is. link
Nu, bijna drie maanden later, vind het nog steeds niet leuk en ik wil nog steeds heel graag verder herstellen en weer meer energie krijgen, maar ik kan wel de situatie zoals die nu is onvoorwaardelijk accepteren.
Terugkijkend zie ik dat ik nu in plaats van mijn ziektebeeld als een
probleem te zien dat ik wel eens even op zal gaan lossen ook al kunnen
diverse deskundigen dat niet, ik dat stukje van het dwangmatig op willen
lossen juist los heb kunnen laten.
Waar ik in december nog schreef "ik ken mijzelf als een vechter" kan ik
nu herkennen en erkennen dat ik als coping-strategie in het
probleemoplossen vloog. Hard vechten en me vastbijtend in het vinden van
een oplossing zodat ik maar niet de situatie hoefde te accepteren. Er
waren ook veel te veel vraagtekens voor me want mijn herstel verliep
niet zoals men normaal van een burn-out zou verwachten. Maar niemand
wist waarom of wat of hoe.
Ondertussen is die verschuiving van vechten en zoeken naar een oplossing naar acceptatie van wat nu is haast onbewust gebeurd. Zonder bewust te zoeken vond ik namelijk een aantal antwoorden die ontbraken en werd het plaatje duidelijk in mijn hoofd:
In eerste instantie begon ik vorig jaar qua herstel behoorlijk
positief. Na een jaar ploeteren was er duidelijk herstel in energie
niveau merkbaar. Ik begon zelfs heel rustig aan met re-integreren. En
toen kreeg ik Covid, een kleine twee weken behoorlijk ziek maar daarna
waren de griep symptomen over. Het herstel van mijn energie niveau en
belastbaarheid stagneerde echter.
Op dat moment is helaas niet de link gelegd naar post (long) Covid
doordat de symptomen die ik had overeenkwamen met de symptomen die ik al
door de burn-out had: vermoeidheid, gebrek aan energie, last van m'n
spieren, snel overprikkeld, brain fatigue, slechte concentratie, en ga
zo nog maar even door.
Nu de link wel gelegd is, geeft het me rust in m'n hoofd. Het herstel verliep niet zoals men zou verwachten bij een burn-out omdat het simpelweg niet alleen een burn-out was.
Langzaamaan kom ik er wel. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam.
