Sociaal ongeoefend

Hoi ik ben Plien en ik ben sociaal ongeoefend, daardoor voel ik me vaker sociaal onhandig.

Ik heb me al heel vaak voorgenomen nu eindelijk eens mijn sociaal netwerk uit te gaan breiden van nihil naar een beetje groter. Maar steeds weer lukte het me niet, ik wist gewoon niet eens waar te beginnen. Want ja, dan moest ik dus een aantal goede vrienden “regelen”. Maar waar vind je die en hoe sluit je dan vriendschap, en, en, en … in mijn hoofd werd het een grote chaos en de overtuiging dat ik sociaal onhandig ben en gewoon niet geschikt ben om vriendschappen aan te gaan groeide en groeide.

Maar vorige week daagde het me opeens, als je iets nieuws wil leren dan start je niet meteen met het aller moeilijkste. Dan begin je vooraan, met de eerste kleine stapjes.

Als je bijvoorbeeld een expert wil worden in tennissen dan begin je met gevoel krijgen voor het tennisracket en de tennisbal, een vaag idee krijgen van richting en kracht, en dat bouw je steeds verder uit. Misschien heb je al eens eerder ergens mee geslagen, een badmintonracket of een tafeltennis batje, dan zul je ook dingen af moeten leren of op z’n minst moeten leren dat een tennisracket in combinatie met een tennisbal op een tennisbaan toch net weer wat anders is. 

Dus als ik mijn sociale netwerk uit wil breiden, dan mag ik vooraan beginnen met oefenen van mijn sociale vaardigheden. En tegelijkertijd mag ik alle overtuigingen die zich over de jaren hebben gevormd in mijn hoofd over mijzelf en sociale dingen onderzoeken en eens tegen het licht houden. En ik vond er zo een aantal die me in de weg bleken te zitten.

Mijn innerlijke dialoog ging zo'n beetje zo (maar dan met veel meer omwegen en tussenstops om uiteindelijk hierop uit te komen):

Je bent raar: Ja, mijn gedrag en denkwijze zijn vaak niet standaard. Mijn brein werkt nu eenmaal nogal anders dan wat gezien wordt als normaal of gemiddeld en zelfs de afwijking van het gemiddelde is groter dan de standaard afwijking van het gemiddelde. Dus wat dat betreft ben ik vaak wel anders. Maar ik ben niet de enige met zo’n soort brein. Het is misschien soms even zoeken, maar er zijn er meer van. Als ik bij gelijkgestemden ben, ben ik opeens helemaal niet meer anders, dan ben ik opeens normaal.

Je bent veel te gevoelig: Ja, ik ben gevoelig. Ik kan mensen vaak feilloos aanvoelen in mijn eigen lijf. En het is heerlijk als ik jouw ontspanning voel en daardoor zelf ook kan ontspannen. Het is super geil wanneer ik voel hoe geil mijn lief is en alleen daardoor zelf al geil wordt. Het wordt lastiger wanneer ik jouw spanning in mijn lijf voel en zelf gespannen raak door jouw spanning.
Dat ik die dingen zo sterk voel realiseer ik me overigens pas sinds kort. Dat ik me zomaar opeens gespannen voel maar me dan ook realiseer dat dat niet mijn spanning is maar die van een ander en dat ik het dan ook weer los kan proberen te laten en er niet in mee hoef te gaan. Maar ook hoe automatisch ik mijn energie aanpas aan de energie van een ander. Dat ik dat kan en als vanzelfsprekend doe maar dat dat aanpassen van mijn energie dan misschien wel automatisch gaat, maar dat het ene energie niveau me veel meer energie kost dan het andere.
En last but not least, dat er nog meer mensen zijn die dingen op zo’n manier aan kunnen voelen, en dat die dus ook aan kunnen voelen dat ik hun zo aanvoel, ook de stukken die ze liever niet laten zien aan iedereen en al zeker niet aan een onbekende en dat dat kan maken dat iemand van de ene kant open is naar me toe en toch ook op een bepaalde manier terughoudend.

Je bent veel te intens: ja, ik kan enorm gefocust zijn, mijn brein is net een pitbull wanneer het op het oplossen van raadsels en uitdagingen aankomt. Niets fijner dan een goed probleem om mijn tanden in te zetten en het van alle kanten te bekijken en te blijven plukken en duwen en trekken totdat ik doorgedrongen ben tot de kern. En ja, het is dus ook net een pitbull wanneer ik me een doel gesteld heb, bijvoorbeeld om vrienden te maken. Dat probeerde ik in het verleden uit alle macht en ik gebruikte de patronen die ik kende (denk “fawn” gedrag en codependentie) zonder me te realiseren dat hoewel ik misschien oppervlakkige overeenkomsten had met mensen, de diepere overeenkomst er gewoon niet was. Dat mijzelf veranderen in iemand die ik niet ben om er maar bij te mogen horen op de lange termijn gewoon niet houdbaar is.

Je bloot geven is gevaarlijk: Ja, als ik me kwetsbaar op stel en geen idee heb van wie ik ben, van mijn eigen wensen en grenzen, en overal in mee ga om maar gezien te worden en erbij te mogen horen, kan dat ertoe leiden dat mensen misbruik van me maken. Wanneer ik altijd helemaal open sta en alles van mezelf overal uitdeel zonder er ook zelfs zelf maar enige waarde aan te hechten, dan loop ik grote kans dat mensen het gretig nemen en verwachten steeds meer te krijgen zonder daar zelf iets voor terug te hoeven doen. Maar als ik mijzelf niet laat zien, me verschans achter een hele dikke muur, en alles wat ik te geven heb er ongezien overheen gooi, hoe moeten mensen mij dan kunnen zien, en mij waarderen voor dat wat er zomaar ‘uit het niets’ voor het oprapen lijkt te liggen.
Maar als ik mezelf leer kennen, en mezelf durf te laten zien als mens, pas dan kunnen anderen mij ook zien. Als ik de waarde ga inzien van wat ik te geven heb, en leer dat ik helemaal niet iedereen maar moet redden gewoon omdat ik het zou kunnen. Dan zou ik zomaar eens mooie mensen kunnen gaan ontmoeten waarbij er een balans is van wat we aan elkaar geven.

En dus ga ik gewoon eens beginnen met oefenen. Niet met als doel binnen nu en een maand tien nieuwe beste vrienden en vriendinnen aan mijn netwerk toe te voegen. Maar met als doel te oefenen met sociale vaardigheden zodat het niet meer zo eng en spannend voelt en ik kan genieten van het proces. (En als ik dan “per ongeluk” ook nog nieuwe vrienden maak, nou ja, dat neem ik dan maar op de koop toe. 😉)