Onvoorwaardelijk accepteren

Toen ik twee jaar geleden thuis kwam te zitten en helemaal niets meer kon was het advies dat ik het vaakste kreeg van zorgprofessionals dat ik moest accepteren dat dat op dat moment zo was. Omdat dat de eerste stap zou zijn naar herstel. 

Dus, na heel wat oefening, want hoe accepteer je dat je de energie niet hebt om ook maar iets te doen in huis laat staan om te werken, lukte me dat steeds beter. En dat er heel langzaam herstel merkbaar was hielp daar zeker bij.
Ik accepteerde dat ik op dat moment lang niet zo veel kon als dat ik graag zou willen of zoals ik mijn hele leven gewend was geweest, me vast houdend aan de gedachte dat dat een tijdelijke situatie zou zijn. 

Maar dat tijdelijke is er wel af nu, nu langzaam de hoop vervlogen is dat mijn energie niveau ooit weer op dat oude peil gaat komen en ik blij moet zijn met alle beetjes herstel die er misschien nog volgen, ook al sta ik wat dat betreft al een hele tijd stil en kan me niemand zeggen of en hoeveel ik nog verder zal herstellen.
Er is niet meer dan ‘goede hoop’ dat ik over een jaar of twee verder hersteld zal zijn maar tot welk niveau of wat ik er voor moet doen om daar te komen, niemand die het weet. 

Het enige advies om te herstellen dat ik nu krijg is over wat ik niet moet doen. Namelijk: Niet meer vechten.
Dan gaat het niet over fysieke worstel partijen maar over vechten tegen mezelf, vechten voor m’n plek, m’n bestaansrecht, vechten voor m’n toekomst. 

Maar hoe dan, hoe kom je daar dan, niet meer vechten, onvoorwaardelijk accepteren?
Ik ken mijzelf als een vechter, iemand die niet opgeeft, iemand die zich ergens in vast bijt en dan er vol voor gaat tot ze bereikt heeft wat ze wil bereiken. Maar ben ik dat echt, of is ook dat een coping strategie? 

Voor nu heb ik meer vragen dan antwoorden. En hoe ik het ook probeer, voor nu kan ik het nog niet accepteren. M’n grenzen accepteren op het moment dat ik na 2 uurtjes ergens op bezoek zijn al af moet haken, dat gaat langzaam beter. Maar de situatie in z’n geheel, niet alleen weten dat ik niet gezellig een hele middag of avond ergens heen kan gaan met vrienden, niet een workshop van een middag kan volgen, niet gezellig uitgebreid kan gaan uit eten met een groep vrienden, maar ook nog steeds niet m’n huishouden volledig gedaan krijg, laat staan dat ik weer kan gaan werken.
Dat allemaal accepteren, dat is echt nog te veel gevraagd nu.